Ensayo clínico aleatorizado abierto para analizar la tolerancia individual al dolor en el empleo de dos técnicas anestésicas para la realización de la biopsia de próstata de saturación

  1. Ponce Díaz-Reixa, José Luis
Dirixida por:
  1. Venancio Chantada Abal Co-director
  2. Fernando Cordido Carballido Co-director

Universidade de defensa: Universidade da Coruña

Fecha de defensa: 24 de febreiro de 2022

Tribunal:
  1. José Luis Álvarez-Ossorio Fernández Presidente/a
  2. Miguel Pérez Fontán Secretario
  3. Carmen González Enguita Vogal

Tipo: Tese

Teseo: 707893 DIALNET lock_openRUC editor

Resumo

lntrodución: O cancro de próstata (CP) é a terceira localización tumoral máis frecuente nos homes españois. A biopsia de próstata é o método diagnóstico fundamental para obter información de prognóstico e decidir o tratamento máis axeitado. A pesar de ser un procedemento mínimamente invasivo, pode producir certa molestia e dar, facendo que moitos pacientes eviten futuras biopsias. Non hai estudos que avalíen a anestesia local en pacientes sometidos a biopsias de próstata saturadas. Material e método: Despois da aprobación do comité de ética e da axencia española de medicamentos, levouse a cabo un estudo prospectivo e aleatorizado con 100 pacientes con polo menos 2 biopsias negativas anteriores e candidatos a biopsia de próstata saturada. Foi aleatorizado nunha proporción de 1: 1 no grupo control (sedación intravenosa con midazolam, fentanilo e ketamina) e no grupo de intervención (1% de mepivacaína periprostática). Recolléronse 24 cilindros de todos os pacientes. A SD media foi: idade (66,2±5,9), IMC (27,84±4,2), PSA total (8,31±5,0), % de PSA libre (19,06±6, 3) e volume de próstata (72,54±33,2). A variable principal é a escala analóxica visual (VAS). Resultados: Ambos grupos son homoxéneos nas principais variables clínicas (idade, PSA, volume de próstata e IMC). A técnica foi eficaz en todos os pacientes do grupo de intervención. A dar global media foi leve (0,825 ± 1,36). Observáronse diferenzas significativas entre ambos grupos no momento da biopsia (0,548-1,48 vs 1,102-1,18, p <0,001), senda menos dolorosa a sedación intravenosa. No momento da alta hospitalaria, non se observou ningunha diferenza estatística (0,509±1,15 vs 0,369±0, 9; p = 0,541). A taxa de complicacións foi moi baixa, inferior ao 10%, senda os eventos hemorráxicos os máis frecuentes, pero sen repercusións clínicas. Conclusións: A técnica de infiltración peri prostática de Mepivacaína ao 1% é eficaz e segura para controlar a dar percibida na biopsia de próstata saturada. Esta técnica permite reducir os estudos preoperatorios e as consultas anestésicas asociadas á sedación intravenosa. En conxunto, permitirá unha mellar xestión dos recursos financeiros e sanitarios, así como a dispoñibilidade do quirófano.